Hayat önlenemez şekilde akıp gidiyor ve doğan her canlı bu süreç içerisinde dünyadaki ödevlerini yerine getiriyor. İstesek de istemesek de gelişim görevlerimizi tamamlayıp bir sonraki zorlu görevi beklemeye koyuluyoruz. Bir bebek olarak doğduğumuz bu dünyada yetişkin olmak içi ailemizin desteği ile bir mücadele veriyor ve yetişkinlik sürecinde dünyaya başka bireyler armağan edip onların gelişimsel süreçlerine ortak olarak yaşlanıyoruz. Bu döngü aile kavramını ortaya çıkarıyor.
Bu döngü içerisinde insanlar aynı hayatı, ayı evi ve birlikte bir yaşamı paylaşmak durumunda bu ortak noktalar aynı zamanda bireysel çatışmalarında ortaya çıkmasına kaynak oluyor. İnsanlar benliğini ve arzularını doyurabilmek adına sürekli bir şeyler talep ediyor, elde edebilmek için çabalıyor bu çaba esnasında hedefine odaklanan kişi kendisini çevresindeki bireylere ifade edebilmekten uzaklaşabiliyor. Bu durum çatışmayı ve anlaşılamamayı doğuruyor. Süreci iletişim becerileri ile donanmış bireyler çok rahat ve sağlıklı bir şekilde atlatırken iletişimi kopuk, bir birinden uzak bireyler daha yıpranarak geçiriyor.
İletişim basit tanımıyla iki insanın birbirini fark ettiği andan itibaren başlar. Sözlü veya sözsüz bir şekilde devam eder. Evet bu tanımdan da anlayacağımız üzere iletişim fark etmek, fark edilmek temellidir. Karşınızdaki insanı fark etmediğiniz müddetçe onunla iletişim kuramazsınız. Konuşmak, sayfalarca ve saatlerce cümle sarf etmek aslında iletişim kurmak anlamına gelmez, iletişimi bir taraf başlatır ama bağlantı sadece tek taraflı olduğu müddetçe bu sağlıklı bir iletişim olduğu anlamına gelmez. Karşınızdaki insanı dinlemeden sadece konuşarak iletişim kurulamaz her iki tarafında ifade etmek istediği düşünceleri muhakkak olabilir bu nedenle dinlemek, konuşmaktan daha önemlidir. Ata sözünde de denildiği gibi ''bin dinle bir konuş'' buraya kadar okuduğun için teşekkürler umarım faydalı bir yazı olmuştur.
コメント